Podejrzewam, że większa część rodziców (o ile nie każdy) chciałaby, aby ich dziecko nie miało problemu z efektywnym nauczaniem. By dziecko chętnie czerpało wiedzę w szkole, w domu, jak i na innych zajęciach. Jednak cały proces temu towarzyszący powinien być dobrze zorganizowany. Każdy rodzic i opiekun powinien wiedzieć co pomoże dziecku w nauce, a co wręcz przeciwnie.
Czym jest efektywne uczenie się?
To skuteczne uczenie się w zdecydowanie krótszym nakładzie czasu i z mniejszym wysiłkiem. Wystarczają do tego optymalne, proste środki, dzięki którym zapamiętamy i przyswoimy wiadomości.
Co pomoże twojemu dziecku w nauce?
- Motywacja do działania.
To ważny element w życiu każdego z nas, dorosłego czy też dziecka. Odpowiednia motywacja to samonapędzająca się maszyna do chęci czerpania wiedzy. Dziecko fascynuje się tym czego może się nauczyć. Motywacja ma wpływ na całe jego życie. - Wiara w dziecko, jego pełna akceptacja i zapewnienie poczucia bezpieczeństwa.
Dziecko nie czuje się źle w sytuacjach, gdy czegoś nie potrafi od razu pojąć. Jest świadome tego, że rodzic dalej je bezwarunkowo kocha i wie, że rodzic mu pomoże, gdy będzie tego potrzebował. Dziecko nie boi się pytać jak czegoś nie rozumie, nie boi się złego odbioru. - Odpowiednia ilość czasu na relaks.
Relaks sprawia, że dziecięcy umysł będzie bardziej produktywny, a wiedza będzie się łatwiej i szybciej przyswajać. Dziecko jest bardziej wypoczęte, wyspane i ma lepsze samopoczucie. Najlepszą formą aktywności jest spędzenie czasu na świeżym powietrzu. - Zapewnienie spokoju i ciszy w trakcie nauki.
To niezbędne czynniki do tego, by dziecko się nie rozpraszało bodźcami z otoczenia. Dobrym rozwiązaniem jest również usunięcie wszelkich „rozpraszaczy” z biurka i jego okolic.
Co utrudnia dziecku w efektywnej nauce?
- Porównywanie dziecka do innych.
Może spowodować między dziećmi ciągle narastającą rywalizację. Dziecko, które jest porównywane do innych, „lepszych” uczniów może wpaść w kompleksy i czuć się niewystarczające, gorsze, słabe. - Presja by dziecko było lepsze od innych.
Dziecko, które czuje ciągłą presję i nacisk na to by być najlepszym może zacząć postępować wbrew sobie byleby sprostać oczekiwaniom. Ba, w pewnym momencie, gdy presja będzie narastać, może także zacząć się buntować przeciwko rodzicowi/opiekunowi i robić wszystko by utrzeć nosa. - Karanie dziecka za popełniane błędy i złe oceny.
To tak jakby karać kogoś za to, że coś nie udało się za pierwszym razem… Oceny można poprawić, w każdej chwili.
Jedną z popularniejszych kar jest zabieranie telefonu czy dostępu do komputera. Zastanówmy się jednak w czym to ma pomóc? Tydzień bez telefonu wiąże się również z brakiem kontaktu z rówieśnikami. Dziecko nie może się wygadać, zrzucić z siebie choć części emocji, a to tylko potęguje jego frustrację. - Krzyki i ubliżanie.
Co tu dużo mówić. To forma przemocy emocjonalnej. Równie krzywdząca jak ta fizyczna, a jej skutki są długotrwale odczuwalne. Ubliżanie wpływa na dziecięcą samoocenę, przez to czuje się beznadziejne, bo nie spełnia oczekiwań rodzica, denerwuje go. Po czasie dziecko zamyka się w sobie. - Zbyt mała ilość odpoczynku.
Brak czasu na odpoczynek sprawia, że dziecko czuje się notorycznie przemęczone, sfrustrowane, nerwowe i łatwiej wyprowadza się z równowagi. Nadmiar zajęć pozalekcyjnych też nie jest dobry! Najlepiej wybrać jedne, takie, które najbardziej ciekawią dziecko. - Wyręczanie dziecka w jego obowiązkach szkolnych.
Wyręczanie natomiast sprawia, że dziecko nic owocnego nie wynosi z poleconych mu zadań. To nauka kantowania i oszukiwania w celu uzyskiwania lepszych efektów. A w sytuacji, gdy oszustwo wyjdzie na jaw, to nie rodzic naje się wstydu, tylko dziecko.
A na koniec…
Myślę, że każde dziecko może osiągnąć szczyt swoich możliwości, potrzebuje do tego po prostu drogowskazów. Takimi drogowskazami jesteśmy my, rodzice i opiekunowie, oraz ich najbliższe otoczenie. Jeśli my pokażemy, że wiele spraw jest na wyciągnięcie ręki, dziecko zauważy, że trzeba po prostu tę rękę wyciągnąć i sprawy rozwiną się same. Odpowiednie motywowanie dziecka, zachęcanie go do samodzielnego szukania rozwiązań to najlepsze co możemy dla niego zrobić. A w sytuacji, gdy słyszę, że rodzic wykonał pracę dodatkową czy plastyczną za dziecko, zadaję sobie pytanie – po co? Co i komu ma to udowodnić? My swoje lata szkolne mamy już za sobą. Dajmy dzieciom możliwość do podejmowania decyzji.
Szczerze zachęcam was do dyskusji i dzielenia się swoimi doświadczeniami, a także do udostępniania postu w celu edukacji większej części społeczeństwa.
#wykapananiania
