Kiedy dziecko powinno mieć swojego zwierzaka? To pytanie, które nurtuje każdego rodzica w sytuacji, gdy usłyszy pytanie o psa czy kota. Chyba każdy z rodziców usłyszał choć raz podobne pytanie – „Mamo, czy mogę mieć kotka?”, „Tato, czy mogę mieć królika?”. Jeśli nie – podejrzewam, że usłyszycie je w przyszłości.
Często spotykam się z sytuacjami, w których wręcz dzieci pragną kontaktu ze zwierzętami. Dlaczego tak jest? Nie od dziś wiemy, że zwierzęta mają bardzo pozytywny wpływ na dzieci. Młodsze dzieci jeszcze nie potrafią określić tego precyzyjnie, niemniej jednak można się domyślać, że chodzi o potrzebę bliskości, posiadania przyjaciela czy kogoś, kto zawsze znajdzie dla niego chwilę czasu.
Zwierzę w domu = przyjaciel w domu!
Obecność zwierząt w domu ma bardzo pozytywny wpływ na dziecko. Wielu naukowców twierdzi, że kontakt ze zwierzętami wpływa korzystnie na niemal każdą sferę rozwoju dziecka. Emocjonalną, fizyczną, społeczną, a nawet intelektualną!
Zatem kiedy dziecko powinno mieć swojego zwierzaka? W momencie, w którym razem z dzieckiem odbyliście rozmowę i zdecydowaliście się na posiadanie zwierzątka, należy do tego podejść w bardzo dojrzały sposób. Musicie pamiętać, że odpowiedzialność spada nie tylko na dziecko, ale w większej części właśnie na was.
Czego można oczekiwać od dziecka w związku z opieką nad zwierzęciem?
- dzieci do 6 r.ż. nie są w stanie samodzielnie zaopiekować się pupilem. Maluchy w tym wieku powinny przyzwyczajać i zaznajamiać się ze zwierzątkiem. Każde spotkanie ze zwierzęciem powinno być pod kontrolą osoby dorosłej. Nawet, gdy to oswojone zwierzę.
- dzieci w wieku 7-9 lat mogą w kilku kwestiach wyręczać swoich rodziców. Karmienie, pojenie czy zabawa mogą być w zakresie ich obowiązków. Czemu dopiero w teraz? Ponieważ dziecko jest zaznajomione z liczbami i zegarkiem. Potrafi określić ilość i czas podania jedzenia pupilowi.
- dzieci powyżej 10 r.ż. są gotowe by przejąć z barków rodziców znaczą część zadań związanych ze zwierzęciem. Mogą już samodzielnie wyprowadzić psa czy posprzątać kuwetę, są także bardziej świadome potrzeb i zachowań zwierząt.
Jak nauczyć dziecko troski o życie zwierzęcia, o jego wychowanie i dobro?
- Wybierając gatunek zwierzęcia, wspólnie z dzieckiem, szukajcie informacji na temat jego hodowli. Ustalcie w rodzinnym gronie jakie są zalety i wady posiadania właśnie tego gatunku, czego dane zwierzę potrzebuje, kto może zająć się konkretnym zadaniem itp.
- Gdy zwierzę jest już z nami, na początku wydzielajmy dzieciom proste, nieskomplikowane obowiązki. Na przykład napełnienie miski wodą bądź karmą, wsypanie ściółki do klatki. Z czasem dodawajcie kolejne, adekwatne do wieku, trudniejsze zadania.
- Wspierajmy dzieci w opiece; bądźmy dla nich „otwartą encyklopedią”, która odpowie na nurtujące je pytania. Nie negujmy, gdy popełnią błąd, tylko tłumaczmy co poszło nie tak.
- Demonstrujmy właściwe zachowania. Dziecko bierze z nas przykład jak obchodzić się ze zwierzętami. Musimy otwarcie pokazywać w jaki sposób je głaskać, nosić, karmić czy jak się z nimi bawić. Dziecko musi być świadome, że zwierzę nie jest zabawką i również może mieć gorszy dzień czy nie mieć ochoty na zabawę.
- Uczmy dzieci właściwej higieny.
Przygotuj się, kochany…
Jeżeli zwierzę jest w domu jako pierwsze (nim pojawi się dziecko) należy je również odpowiednio przygotować na pojawienie się nowego członka rodziny. Zwierzę musimy zaznajomić z ubrankami, łóżeczkiem, wózkiem, a także powinniśmy oswoić je z dźwiękiem płaczu dziecka. Zwierzakowi należy również stworzyć bezpieczną przestrzeń, gdzie nikt mu nie będzie przeszkadzał.
Zanim się zdecydujemy!
Nim zdecydujecie się na zwierzęcego przyjaciela, musicie upewnić się, że żaden z domowników nie jest uczulony na sierść, naskórek, mocz czy nawet ściółkę wyścielającą klatkę u gryzoni. Należy również zapewnić dziecko, że zwierzę jest istotą, która także potrzebuje szacunku, spokoju i ciszy. NIE JEST ZABAWKĄ.
Na zakończenie powtórzę, pamiętajmy, że zwierzę nie jest zabawką, czymś co można wyrzucić/oddać, gdy się znudzi bądź sprawia kłopoty. Decydując się na adopcję czy kupno zwierzęcia stajemy się za nie odpowiedzialni, do samego końca.
„- Ludzie zapomnieli o tej prawdzie – rzekł lis – lecz Tobie nie wolno zapomnieć. Stajesz się odpowiedzialny na zawsze za to, co oswoiłeś.”
Antoine de Saint-Exupéry, „Mały Książę”
A na koniec…
Sama od młodzieńczych lat marzyłam o posiadaniu swojego zwierzątka. A teraz? Jestem szczęśliwą posiadaczką małego zoo, które uwielbiają moi podopieczni. Mam kota, psa i dwa ptaszniki. 🙂
A Wy – jakie macie zdanie na temat posiadania zwierzątka w momencie, gdy mamy małe dziecko w domu? Uważacie, że kiedy dziecko powinno mieć swojego zwierzaka? Jakie zwierzęta posiadacie. bądź chcielibyście mieć? Ewentualnie, dlaczego nie chcecie mieć zwierzęcego przyjaciela? Jakie są wasze obawy?
Szczerze zachęcam was do dyskusji i dzielenia się swoimi doświadczeniami w komentarzach poniżej, a także do udostępniania postu w celu edukacji większej części społeczeństwa.
#wykapananiania
Udostępnij!
