High Need Baby – co to właściwie znaczy?
HNB (High Need Baby) z angielskiego to nic innego jak dziecko o większych potrzebach. W Polsce nazywamy je hajnidami. Są to dzieci, które potrzebują zdecydowanie więcej bliskości, przytulania, cierpliwości i wsparcia od rodzica. To dzieci tzw. nieodkładalne. W sytuacji, gdy dziecko zasypia przy karmieniu, wtulone w opiekuna, niemal niemożliwe jest odłożenie go do łóżeczka bez pobudki i płaczu – czasem już w trakcie przenosin, a czasem tuż po odłożeniu. Hajnidy mają problemy z regularnym trybem dnia – drzemki i karmienie często są w innych godzinach. Na wszelkie trudności reagują płaczem.
Dlaczego moje dziecko jest hajnidem?
Często zdarza się, że rodzice, którzy mają w domu małego, wymagającego hajnida słyszą, że to na pewno ich wina. „Bo przyzwyczailiście do noszenia. Okazywaliście mu za dużo czułości. Bo byliście na każde skinienie palcem, ba – najlepiej to dajcie mu się wypłakać i na pewno samo mu przejdzie.” Większych bzdur nie słyszałam. Dziecko płacze, ponieważ czegoś potrzebuje, coś jest nie tak jak być powinno. Dziecko będąc jeszcze w brzuchu matki „przyzwyczaiło się” do ciągłej obecności, bliskości, słuchania uderzeń serca matki niczym mantry. To wtedy się do tego przyzwyczaiło, nie po porodzie.
Należy pamiętać, że każde z dzieci jest inne. Niektóre maluchy po narodzinach będą bardziej zafascynowane otaczającym je światem, będą czuły potrzebę odkrywania oraz eksploracji tego co nieznane, będą bardziej samodzielne.
Inne będą bały się nowego. Będą potrzebowały wsparcia w odkrywaniu, trzymania za rękę lub po prostu samej obecności. Dotyk opiekuna dla hajnida jest lekiem na całe zło.
Jak sobie radzić?
Przede wszystkim skupić się na tym, co podpowiada nasza intuicja. Rodzice znają potrzeby swojego dziecka jak nikt inny. Wszelkie „życzliwe” opinie osób postronnych, które widzą sytuację sporadycznie, najlepiej zostawić daleko, daleko z tyłu. Rodzice intuicyjnie wiedzą czego dziecku trzeba. Szczególnie matka. Udowodnione zostało iż w pierwszych miesiącach po porodzie jej prawa półkula mózgu jest bardziej produktywna. Odpowiada ona za rozpoznawanie i rozumienie poszczególnych emocji.
Warto jednak mieć w pobliżu osobę, która realnie nas wspiera. Kogoś kto nie dokłada problemów i obaw, a po ludzku rozumie rodzicielski stres, ból, niewyspanie czy zwątpienie. Kogoś kto posiada – mam wrażenie dawno zapomnianą – empatię. Bliskiego, który zamiast mówić „Tragedia, ale z niego beksa! Że Ty jeszcze funkcjonujesz!” powie „Rozumiem, musi być Ci ciężko. Pomogę Ci, nawet jeśli nie przy dziecku to w domu lub zrobię zakupy.”
Dlaczego wsparcie bliskich jest tak ważne?
Wsparcie dla rodzica jest ważne, ponieważ dziecko wyczytuje emocje matki i ojca. Jeśli rodzic czuje się źle, smutno, niepewnie – dziecko także będzie czuło się zaniepokojone. Prosta zależność. Rodzice hajnidów nie powinni bać się prosić o pomoc. To przepis na lepsze funkcjonowanie i czerpanie z dnia z dzieckiem tego co najlepsze.
Czy dziecko kiedyś przestanie być tak wymagające?
Jest tego duże prawdopodobieństwo. Często HNB przez pierwszy rok, dwa, trzy (nie ma zależności) potrzebują tony czułości, milionów przytuleń i jeszcze więcej zrozumienia. Jednak przychodzi taki dzień, gdy słyszymy „ja sam/ja sama”. Dziecko zaczyna czuć się pewne siebie. Dlaczego? Bo rodzic dał mu na start potrzebną dawkę miłości, zrozumienia i akceptacji. Dziecko dalej może być delikatne niczym porcelanowa filiżanka, ale jednocześnie gotowe do podejmowania samodzielnych prób.
A na koniec…
W sytuacji, gdy dziecko jest przywiązane i oczekuje większej ilości uwagi od jednego z rodziców, pamiętajmy o rozmowach z partnerem. Nie bójmy się rozmawiać. To ważne dla dziecka, aby jego rodzice dawali sobie wzajemne wsparcie, a nie czuli się odtrąceni lub co gorsza – czuli w dziecku rywala.
Szczerze zachęcam was do dyskusji i dzielenia się swoimi doświadczeniami w komentarzach poniżej, a także do udostępniania postu w celu edukacji większej części społeczeństwa.
#wykapananiania
Udostępnij!
