Płacz niemowlęcia jest jego pierwszym sposobem na komunikację z dorosłymi opiekunami. Może oznaczać dosłownie wszystko: ból, smutek, głód, chęć bliskości, zmęczenie czy pełną pieluszkę. Naszym wrodzonym instynktem jest reakcja na dziecięcy płacz. W momencie, gdy rodzic chce nauczyć malucha samodzielnego zasypiania zdarza się, że ogrom płaczu jest nieunikniony. Sposobów na naukę zasypiania jest wiele, a jednym z nich jest metoda „Cry it out”. Co o niej wiemy, czy aby na pewno jest bezpieczna dla naszych maluchów?
Czym jest metoda „Cry it out”?
Metoda Cry it out (pl. wypłacz to) jest uznawana za jedną z technik behawioralnych wiążących się z samodzielnym zasypianiem dziecka. Jest ona uznawana za jedną z bardziej kontrowersyjnych i radykalnych metod, ponieważ polega ona na niemalże całkowitym braku reakcji opiekuna na płacz dziecka. Maluch, który po wieczornej pielęgnacji zostaje odłożony do łóżeczka aby zasnąć, jest zostawiony sam sobie. W sytuacji, gdy dziecko w nocy zaczyna płakać opiekun nie bierze go na ręce, nie pokazuje się ani nie tuli… Rodzic przychodzi dopiero rano o konkretnej godzinie. Efekty tej metody często widoczne są w przeciągu kilku, kilkunastu dni.
Czego uczy metoda „Cry it out”?
Często rodzice decydujący się na korzystanie z tej metody są po prostu zmęczeni ciągłym wstawaniem do malucha i nieprzespanymi nocami. Rodzice trenujący dziecko do samodzielnego zasypiania metodą „Cry it out” wręcz uodparniają się na płacz ich dziecka. Nie traktują płaczu jako wezwanie, smutek i rozpacz tylko naturalną kolej rzeczy w trakcie nauki. Nie są świadomi (lub są i cierpią razem), że dziecko, gdy wreszcie przestanie płakać nie zasypia spokojnie. Zasypia w smutku, ze zmęczenia.
Dzieci w ten sposób nie uczą się samodzielnego zasypiania tylko bezradności, braku nadziei. Z każdym dniem płaczą krócej, ponieważ tracą nadzieję, że ktoś do nich przyjdzie, utuli, da poczucie bezpieczeństwa i po prostu będzie w pobliżu. Kształtują w sobie tzw. „wyuczoną bezradność”.
Dlaczego metoda „Cry it out” nie jest bezpieczna?
Przede wszystkim cierpi tutaj najważniejsza relacja w życiu każdego z nas, relacja dziecko-rodzic. Mimo młodego wieku dziecko czuje, że nie może polegać na opiekunach. Może czuć się niekochane, a po długotrwałym płaczu dodatkowo jest bezradne, smutne i samotne… Poza tym:
- Hormon stresu (kortyzol) w trakcie płaczu drastycznie wzrasta; może to doprowadzić do uszkodzenia obszarów mózgu, które odpowiedzialne są za emocje i pamięć.
- Dziecko nie potrafi samodzielnie się uspokoić, ponieważ na kontrolę emocji jeszcze sporo za wcześnie!
- Długotrwały płacz powoduje podwyższone tętno oraz obniżony poziom tlenu we krwi.
- Gdy dziecko przestanie płakać, kortyzol jeszcze przez długi czas jest podwyższony.
- Dziecko czuje, że okazywanie emocji nie przynosi efektów, co może wiązać się z brakami emocjonalnymi (w przyszłości może być nieufne i podejrzliwe, nawet jako dorosła osoba).
Jakie są inne, lepsze metody na naukę samodzielnego zasypiania?
Po prostu czuwać nad dzieckiem i tym, czego aktualnie potrzebuje. Jeśli dziecko zaczyna płakać po odłożeniu do łóżeczka oznacza to, że nie jest gotowe do tejże samodzielności. Potrzebuje obecności. Dziecko, które jest maleńkie i bezbronne powinno mieć zapewnione wszystko czego potrzebuje. Nie przyzwyczaimy go do noszenia czy tulenia. Ono już doskonale zna te metody, ponieważ całe 9. miesięcy było kołysane i noszone pod sercem matki. Najprostszym sposobem na bycie obok, a jednocześnie dobry sen, jest dostawienie dziecięcego łóżeczka do łóżka rodziców. Jeśli rodzice jednak nie mają takiej możliwości, a łóżeczko stoi dalej lub w innym pokoju, wymieniajcie się. Dzielcie się obowiązkami, dziecko potrzebuje Was obojga.
A na koniec…
W mojej opinii, metoda „Cry it out” jest niczym innym jak ignorowaniem potrzeb dziecka. A pamiętajmy, że poczucie bezpieczeństwa i bliskości są niezbędne w prawidłowym rozwoju dziecka. My, odtrącając dziecko w momencie, gdy płacze wszystko zaburzamy. Dziecko sądzi, że jego potrzeby nie są ważne, może mieć to skutki w dorosłym życiu – różnorodne lęki, opóźnienia w rozwoju emocjonalnym. Szczerze zachęcam was do dyskusji i dzielenia się swoimi doświadczeniami w komentarzach poniżej, a także do udostępniania postu w celu edukacji większej części społeczeństwa.
#wykapananiania
Udostępnij!
